Deze mooie zin las ik een paar keer en wat klinkt het toch simpel.
En toch is het niet gemakkelijk om ontspannen en relaxed te zijn in je werk en thuis. Wanneer ik het bij het werk houd, dan is er altijd de druk van presteren met deadlines die gehaald moeten worden. Van collega’s om je heen die wel meewerken en niet meewerken. Van het constant moeten bewijzen en ook wel willen bewijzen dat wat jij oppert ook de juiste oplossing is. Het meegaan in de maalstroom van verandering en je hoofd boven water houden en liefst nog hoger dan het wateroppervlak.

Een gebalde vuist op kunnen steken zodra iets gelukt is, de triomf die je hiermee kunt bekrachtigen.
Een gebalde vuist onder de tafel houden, omdat je vindt dat je rustig moet blijven, terwijl je inwendig kookt.
Een gebalde vuist, omdat je bijna de neiging hebt om iemand eens flink te raken op de spreekwoordelijke plaat voor zijn kop.

Stel dat je dat loslaat en letterlijk met open hand leeft, wat zou dit je op kunnen leveren?

Een open hand op kunnen steken en de ander feliciteren om het succes gezamenlijk te vieren.
Een open hand op tafel leggen en de hulpvraag stellen, zodat je niet in je eentje de zware last op je schouders voelt drukken en de zaken bespreekbaar kunt maken.
Een open hand aan de ander reiken en in een time-out eindelijk eens het gesprek aangaan.

Het is duidelijk. Je kunt gewoon geen hand schudden met een gebalde vuist (Ghandi)!