Loslaten van regels en het doorbreken van conventies. Het lijkt allemaal te mooi voor woorden en een eitje om na te volgen. Toch is het best moeilijk, want hebben we niet allemaal geleerd hoe dingen moeten en horen? Er bestaat bijna niets wat niet gebonden is aan regels of wat je met de paplepel is ingegoten. We zijn en hebben ons zelf beperkt. Gooi alle conventies overboord en gooi ‘dat wat je denkt niet te kunnen’ weg in de prullenmand.

Wanneer ik soms terugdenk aan periodes van vroeger sta ik soms verbaasd over de hoeveelheid aan dingen die ik tegelijkertijd deed en kan het me nu haast niet meer voorstellen. Dit is direct alweer een toekomstig drempeltje die ik mezelf opwerp om ergens ‘nee’ tegen te zeggen. Onzin! het lukte toen ook en waarom nu niet? Stilstaand bij de zaken waar ik persoonlijk trots op ben, leveren schouderklopjes op over de dingen waar ik nooit bij stil had gestaan om te doen. Er komen mensen op je pad, er gebeuren dingen om je heen die je niet kunt voorzien. Meegaan in de flow, de ‘kan ik niet knop’ uitzetten en doen. Dat is zeer goed voor je zelfvertrouwen en poetst de persoonlijke trotsheid op.

Iedereen weet dat het geven van complimenten niet zo ingeburgerd is zoals het ‘dag’ zeggen bij een afscheid. Er is blijkbaar een complimenten dag nodig om ons er stil bij te laten staan. Een conventie is dus eigenlijk dat je altijd hoopt, vreest en wacht op complimenten van iemand anders. Dus elke avond voordat ik ga slapen klop ik mezelf op mijn schouder en bedenk de dingen van de dag waar ik trots op ben. Niet meer stilstaan bij de mindere gedachten geven een rustig en slaapverwekkend gevoel. Hoe moeilijk is dat?