Eigenlijk ben ik altijd al aan het leren, vanaf nul jaar tot nu en zeer waarschijnlijk ook later. Is het bewijsdrang?Is het nieuwsgierigheid?Is het omdat het moet of zo uitkomt?

De redenen zijn altijd heel divers geweest. In het begin van mijn arbeidsleven waren het allemaal ‘need to haves’ en naarmate de keuzes voor functies meer onderbouwd werden, waren het meer ‘nice to haves’. Van de laatste categorie is uiteraard het meeste blijven hangen, alleen al door het feit dat ik het kon toepassen in de praktijk.

Mijn grootste overtuiging is dat je leert van het doen, dus van de ervaring en van anderen. De theorie is mooi meegenomen om een (soms) wetenschappelijk kader als kapstok te hebben. Lees: kapstok en niet schuilkelder! Echter de werkelijkheid is weerbarstig en eigenlijk ook wel veel spannender.

Eind juni heb ik de training Team Coaching afgerond bij de Alba-academie. Interessant en inspirerend. Niet alleen door de mede-cursisten en de trainer, Martian Slagter, maar ook omdat het onderwerp fascinerend is. Wat een dynamiek kan er zich afspelen in een team. Dat herkende ik al wel uit de ervaringen, en toch gaven de hulpmiddelen en de verschillende theorieën weer een plusje om de nieuwsgierigheid te bevredigen en een aanpak als teamcoach te kunnen rechtvaardigen.

De titel van dit blog is het belangrijkste concept in de theorie van Lev Vygotsky. Heel kort omschreven is dit het verschil in ontwikkelingsniveau dat iemand zelf aankan en het niveau dat iemand aankan met behulp van een ander. Dus zelf ben je ergens toe in staat en met behulp van een ander kun je nog meer bereiken.

Oké, je moet dan wel geholpen willen worden!